Hester Stasse van Very Important Horse droomde als kind maar van één ding; paarden. Benieuwd hoe haar liefde voor deze beeldschone dieren is ontstaan, hoe ze met ze heeft leren communiceren en hoe zij van haar paardenliefde haar werk heeft kunnen maken? Dat en nog veel meer deelt ze met ons in dit inspirerende blog artikel.
Een beschermengel op vier benen
De eerste keer dat ik een paard zag was ik verkocht; ik vond het zulke magische wezens met hun wapperende manen en staarten en de enorme snelheden waarmee ze konden galopperen. Alsof ze zo uit een sprookje waren gestapt en er elk moment vleugels uit hun schouders konden groeien. Wat mij ook altijd in paarden en andere dieren aangetrokken heeft, is dat ze geen oordeel hebben over je. Je kunt dus helemaal jezelf zijn bij ze. Wat voor achtergrond je ook hebt, wat voor kleur, geslacht, religie, seksuele voorkeur, of nationaliteit dan ook. Het maakt ze allemaal niets uit. En ze zijn natuurlijk heerlijk om bij in de buurt te zijn als je je verdrietig voelt. Meestal komen ze dan als een beschermengel op vier benen bij je staan: een stille steun met een gigantisch aai oppervlak en een stevige schouder om op uit te huilen.
Mijn vader moedigde mijn liefde voor paarden niet aan
Als kind wilde ik het allerliefste in de buurt van dieren en dan met name paarden zijn. Alleen vond mijn vader dat geen goed idee. Hij vond het niet passen bij “ons soort mensen”. Wat hij daarmee bedoelde heb ik helaas nooit boven water gekregen. Het resultaat was dat ik stiekem over slootjes sprong en over prikkeldraad heen klom om bij paarden te zijn. Verder las ik alles wat los en vast zat over paarden. En ze speelden steevast de hoofdrol in de verhalen die ik met Lego, Playmobil en knuffeldieren, of op papier aan elkaar fantaseerde.
De wens om met dieren te communiceren
Ik droomde ervan om met alle dieren te kunnen praten alsof het mensen waren. En ik probeerde die droom waar te maken door bijvoorbeeld een gefloten taal te bedenken om met vogels te kunnen praten. Verder tokte ik naar kippen, blafte ik naar honden, miauwde ik naar katten en hinnikte en brieste ik naar paarden. Alhoewel die het allemaal heel interessant vonden dat een tweebenig wezen geluiden kon maken die op die van hun leken, bleef het daarbij; echte communicatie werd het niet. Het frustreerde mij mateloos dat ik niet gewoon een gesprek met ze kon aanknopen. En die wens bleef in mijn achterhoofd met mij mee reizen.
Mijn moeder heeft mij altijd gestimuleerd om veel te lezen
Ze nam mij elke week mee naar de bibliotheek. En vond het geen enkel probleem dat ik hele stapels boeken mee naar huis nam over vooral dieren en mensen die met dieren samenwerkten. Zoals cowboys, indianen en ridders. Mijn moeder maakte een stokpaard voor mij en gaf mij de materialen om van stoelen en grote kussens een levensgroot paard in elkaar te zetten op mijn kamer, waar ik hele reizen op maakte zonder ook maar een stap te verzetten. Zij was dan ook de persoon die mij, toen ik 14 jaar was, uiteindelijk geld toestak om een paardrijd cursus te doen in de zomervakantie. Daarna nam ik een krantenwijk om zelf paardrijles te kunnen betalen.
Maar omdat ik dat samen genieten van de snelheid, de vrijheid en de natuur niet vond in het eindeloos rondjes rijden door de binnenbak van de manege, stopte ik daar na een jaar weer mee. Voor mij was het duidelijk dat de paarden er ook niet van genoten. Maar dat vond iedereen om mij heen onzin.
Daarna kwam ik heel lang nauwelijks in aanraking met paarden
Ik ging studeren (Lucht- en Ruimtevaarttechniek), dook in de muziek, en ging vervolgens in het bedrijfsleven werken. Alleen bleef mijn hart elke keer een sprongetje maken als ik een paard zag, hoorde of rook. Toen ik na een aantal jaren in Zweden te hebben gewoond en gewerkt terugkwam in Nederland besloot ik om weer eens te kijken hoe het in de paardenwereld was. De manier waarop mensen met paarden omgingen bleek te zijn veranderd. In plaats van dat mensen paarden alleen maar zagen als een vervoermiddel of een onderdeel van hun sportuitrusting, werd het steeds belangrijker wat het paard ervan vond.
Maar gelukkig kwam daar ook weer verandering in
Ik heb mij toen gestort op allerlei opleidingen, workshops, clinics en uiteraard een gigantische stapel boeken om alles te leren over het gedrag en de lichaamstaal van paarden. Een wereld ging voor mij open toen ik merkte dat het niet in de geluiden zat die ze maakten, maar dat we met elkaar konden “praten” door middel van lichaamstaal. Zodra ik ging reageren op de soms minuscule signalen die ze gaven via de stand van hun staart, ogen, oren, mond, kin en neusgaten, maar ook via hun spierspanning en houding, begon ik te begrijpen wat ze wel en niet wilden, wat ze wel of niet leuk vonden, of ze pijn of spanning hadden, dan wel waar een heerlijk kriebelplekje zat waar ze zelf niet bij konden komen. Het wederzijdse vertrouwen groeide en het werd steeds makkelijker om samen te genieten. Precies waar ik van droomde toen ik klein was!
Ondertussen ben ik uit het bedrijfsleven gestapt en werk ik fulltime met het ondersteunen van mensen die hun paard beter willen leren begrijpen en op zoek zijn naar betrouwbaar partnerschap in plaats van een meester-slaaf-relatie. Daarbij heb ik mij vooral gericht op mensen die ervan dromen om ontspannen buitenritten en wandelingen te maken met hun paard. Als mooie bijwerking van mijn coachende trainingen leren die mensen zichzelf beter begrijpen via hun paard.
Ik geniet gigantisch van dit fantastische werk en alles wat ik daarnaast doe om mensen door een paardenbril te leren kijken. Zoals bloggen, artikelen schrijven, podcasten en het geven van webinars en gastlessen bij verschillende opleidingen in het trainen van en omgaan met onder andere paarden. Zo help ik meer en meer mensen om te leren “praten” met hun paard en samen te genieten van de snelheid, de vrijheid en de natuur. Hoe gaaf is dat!
Dit is hoe ik mijn liefde voor paarden doorgeef aan de volgende generatie(s)
Ik heb zelf geen kids, maar ik geef wel regelmatig coachende trainingen aan kids samen met hun paard of pony om elkaar beter te leren begrijpen. Wat ik daarbij vooral belangrijk vind om kinderen hetzelfde te behandelen als een volwassenen. Zo is geen vraag te gek, maar juist super welkom!
Net als bij paarden word ik heel blij van de nieuwsgierigheid en de open blik die kids hebben. Daarom nodig ik kinderen altijd uit om zelf op onderzoek uit te gaan. Want geen droom is te groot. Alles is mogelijk in deze wereld!
Ben jij net zoals Paardencoach Hester Stasse ook dol op paarden? En heb je een vraag aan haar? Stel het gerust hieronder in een reactie onder dit blog artikel. Hester zal meelezen om eventuele vragen te beantwoorden.
